znów niby jestem, choć jakby częściowo

Zasypiam przed laptopem, ale wiem, że muszę teraz sklecić tego posta, bo rano tego nie zrobię. Jak wiecie, miałam się dziś spotkać z Panem z Islandii. I owszem, widzieliśmy się. Było... w porządku. Znamy się już tyle lat i na tyle dobrze (mam wrażenie, że nawet zbyt dobrze), że mogę być sobą w jego towarzystwie. Jak średnio raz na pół roku po prostu wpadł i zamieszał w moim życiu. W pewnym momencie stwierdził, że skoro mnie nic tu nie trzyma, to też powinnam wyjechać , a mi przypomniały się słowa, które wypowiedział ze dwa czy trzy lata temu. Wyjedziemy razem . Pamiętam tę sytuację, jakby to było wczoraj. Serio, chciałabym tak pamiętać rzeczy przydatne.  A gdyby ten wieczór miał być piosenką, to zdecydowanie byłaby ta: Zgadaliśmy się na temat Eurowizji. Rzuciłam, że i dziś lubię posłuchać niektórych piosenek z tego konkursu i dodałam, że wczoraj zaczęłam od piosenki z Eurowizji z 2006 roku, a skończyłam słuchając wersji akustycznej piosenki tureckiego rockoweg...

Chyba powinnam trzymać się jednego określenia przy opisywaniu osób... Pamiętacie tego pana, który wyjechał do Dalekiego Kraju? Różnie o nim pisałam - były-niedoszły, miłość życia, po prostu On...  Kilka dni temu rzucił standardowe Co tam? , na które odpisałam po dwóch dniach. Oznajmił, że wraca na miesiąc i spytał, czy nie chciałabym się z nim spotkać. Okej, czemu nie. Niech napisze, jak już będzie. W sobotę wrócił. Odpisałam w niedzielę, że mogę się z nim spotkać między czwartkiem a niedzielą. Na pytanie, co robię w tygodniu, stwierdziłam, że pewnie będę siedzieć przed komputerem lub spać. A co chcę robić? Niech coś wymyśli, podejmowanie decyzji nie jest moją mocną stroną. Stanęło na czwartku, a kolejne pytanie o to, co u mnie, zignorowałam. Naprawdę podziwiam ludzi, którzy mają do mnie cierpliwość.  Potem rozmawiałam z mamą: - Umówiłam się z nim na czwartek. - O której? - Nie wiem. - Gdzie pójdziecie? - Nie wiem. - Przyjedzie po ciebie? - Nie wiem. ...

Z pracy, o której mówiłam ostatnio nawet nie oddzwonili. Cały dzień gapiłam się tępo w ekran telefonu... i nic. Pustka. Szukam dalej. Muszę pochwalić się za to moimi ostatnimi snami. W czwartek śniło mi się, że Hans przebił włócznią Litzę (Luxtorpeda), a później zastępował go na koncercie jak gdyby nigdy nic. I jeśli to wydało mi się dziwne, to piątkowy sen przebił wszystko. Jestem z Nim w kuchni, przytulamy się... i w pewnym momencie szepczę Mu do ucha Tylko bądź delikatny . Chyba powinnam zmienić dilera. Miałam napisać jeszcze o kilku innych rzeczach, ale irytuje mnie to, jak głośno pracuje mój laptop. Serio.

Byłam wczoraj na rozmowie kwalifikacyjnej w pewnej firmie... i kurczę, było naprawdę miło. Facet, który ze mną rozmawiał, stwierdził, że to nic, iż nie mam dużego doświadczenia, bo jeszcze zdążę się w życiu napracować... Miłe, nie? Cały gdyński oddział składa się raptem z dwóch osób, które z miejsca polubiłam. Dojazd idealny, godziny pracy też, można wyjść w przerwie coś zjeść... W przyszły piątek dostanę odpowiedź, a mój wrodzony optymizm podpowiada mi, że nic z tego nie będzie. Ale i tak po wyjściu miałam wrażenie, że ktoś wyssał ze mnie całą energię.  Poza tym zupełnie nic się nie dzieje. Kupiłam drukarkę na spółkę z siostrą i udało mi się ją podłączyć do obu komputerów. Zaczęłam uczyć się hiszpańskiego z książki, którą dostałam na urodziny dwa lata temu. Muszę wkuć ze sto słówek z angielskiego na sobotę, a jeszcze nie zaczęłam. Byłam w kinie na Deadpoolu i Zwierzogrodzie ♥. Chcę już wiosnę!