O tym, że z Emi żyć ciężko, a bez Emi...

Chyba powinnam trzymać się jednego określenia przy opisywaniu osób... Pamiętacie tego pana, który wyjechał do Dalekiego Kraju? Różnie o nim pisałam - były-niedoszły, miłość życia, po prostu On... 

Kilka dni temu rzucił standardowe Co tam?, na które odpisałam po dwóch dniach. Oznajmił, że wraca na miesiąc i spytał, czy nie chciałabym się z nim spotkać. Okej, czemu nie. Niech napisze, jak już będzie. W sobotę wrócił. Odpisałam w niedzielę, że mogę się z nim spotkać między czwartkiem a niedzielą. Na pytanie, co robię w tygodniu, stwierdziłam, że pewnie będę siedzieć przed komputerem lub spać. A co chcę robić? Niech coś wymyśli, podejmowanie decyzji nie jest moją mocną stroną. Stanęło na czwartku, a kolejne pytanie o to, co u mnie, zignorowałam.

Naprawdę podziwiam ludzi, którzy mają do mnie cierpliwość. 

Potem rozmawiałam z mamą:

- Umówiłam się z nim na czwartek.

- O której?

- Nie wiem.

- Gdzie pójdziecie?

- Nie wiem.

- Przyjedzie po ciebie?

- Nie wiem.

A jutro czwartek. ;)

Nie mam pojęcia, o co chodzi w tej piosence, ale przyjemnie się jej słucha.