Now I'm dead inside

My lips feel warm to the touch
My words seem so alive
My skin is warm to caress
I'll control and hypnotise
You've taught me to lie without a trace

And to kill with no remorse

On the outside I'm the greatest guy

Now I'm dead inside

Pewnie zauważyliście, że zazwyczaj staram się pisać pozytywne rzeczy, choć czasem zdarza mi się narzekać. To chyba dlatego, że w rzeczywistości jestem raczej pesymistką i chociaż tutaj staram się skupiać na dobrych rzeczach. Dlatego mimo iż z moich ostatnich postów wynika, że żyję sobie aktywnie i ciekawie, ja sama wcale tego tak nie odczuwam.

Bo wszystko to kręci się wokół dwóch moich przyjaciółek. Gdyby one nie przebiły się przez moją skorupę, byłabym sama. Serio. Tu gdzieś wyskoczymy w trójkę, tu spotkam się ze znajomymi jednej, tu znowu drugiej. Problem zaczyna się wtedy, gdy obie są zajęte albo gdzieś daleko.

Wczoraj widziałam się z kolegą. Przyznam szczerze, że umówiłam się z nim, bo nudziło mi się. Co gorsze, kiedy się z nim spotkałam, zaczęłam nudzić się jeszcze bardziej. To już jest smutne. Aż nabrałam ochoty, by odezwać się do niedoszłego. 

Dobra, wiem, że sama jestem sobie winna. Niektórych kontaktów nie powinnam była zrywać, a niektórych osób zwodzić, a niektórych zawodzić. Nie zmienia to faktu, że jest mi zwyczajnie smutno.

Skąd się bierze znajomych? 

O damsko-męskich relacjach wspominać nawet nie będę. Kiedy zaczynam za bardzo jarać się pikselami, im bardziej zaczynam rozumieć historie M., tym gorzej ze mną. I cóż, tak źle to już dawno ze mną nie było, założę się, że desperacją śmierdzę na kilometr.

Geez, nawet obserwatorów mam coraz mniej. Aż tak ze mną źle?

Ale tak poważnie, skąd się bierze znajomych?