Co tu się...?

Pierwszy raz od bardzo, bardzo dawna postanowiłam wybrać się na wakacje gdzieś dalej, niż Mazury czy polskie góry. Nie było mnie raptem tydzień, ale przez ten tydzień tak wiele się wydarzyło.

Jeszcze trzeciego marca, dzień przed wylotem, najbardziej stresowałam się moim pierwszym w życiu lotem samolotem, tym, czy uda mi się spakować wszystko, czy dobrze się odprawiłam. Potem były palmy, flamingi, trochę za dużo chodzenia, przypały w restauracjach, Hiszpanie, którzy naprawdę słabo mówią po angielsku, Morze Śródziemne, muszelki i codzienny "koronawirusowy raport".

Chciałam zrobić kolaż zdjęć, ale to przerasta moje możliwości

W pewnym momencie wszyscy zaczęliśmy się niepokoić. Coraz więcej zachorowań, w końcu pojawiły się też w "naszym" regionie. Mimo wszystko, wśród Hiszpanów panował spokój, nie widać było, by czymkolwiek się przejmowali, tylko my odkażaliśmy ręce przy każdej możliwej okazji. Może dlatego teraz jest tam prawie sześć tysięcy przypadków... Wreszcie każdy po kolei dostawał informacje, że ma przejść na home office. Każda kaszląca osoba powodowała niepokój. Coraz więcej czytało się w internecie o kolejnych przypadkach, ofiarach, kontrolach, zamkniętych granicach, odwołanych lotach. Dzień przed powrotem wszyscy myśleliśmy tylko o tym, by wrócić do domu (nawet jeśli nie wierzymy w polską służbę zdrowia).

Na lotnisku, mimo wcześniejszych informacji, nikt nawet na nas nie spojrzał, choć wracaliśmy z kraju wysokiego ryzyka. Tata koleżanki podrzucił mnie do domu. Od tego czasu wyszłam z domu tylko odebrać komputer z prac, po pizzę i raz do sklepu, gdzie starałam się do nikogo nie zbliżać.

Inaczej wyobrażałam sobie powrót. Kupiłam dla znajomych i rodziny pamiątki, słodycze, zrobiłam kilkaset zdjęć, które chciałam pokazać chłopakowi i o wszystkim opowiedzieć. Tymczasem przechodzę małą kwarantannę, a razem ze mną wszystkie rzeczy, które miałam rozdać. Przynajmniej mój pieseł jest szczęśliwy, że jestem z nim cały dzień.

Niestety przeczytałam chyba za dużo książek o apokalipsie i reportaż o Czarnobylu, żeby wierzyć w szybki powrót do normalności, ale staram się myśleć pozytywnie. Dobrze, że są memy. A jak Wam mija ten dziwny czas?

P.S. Okazało się, że nie lubię latać samolotem.