ten ciężki ranek i to ciężkie powietrze...

które przecież kochasz
i którego nie chcesz

W środową i czwartkową noc trzęsłam się z zimna, mimo tego, że miałam na sobie spodnie, skarpety, bluzę z długim rękawem, byłam owinięta kołdrą i kocem i pod kołdrę włożyłam gorący termofor (dla porównania zwykle latem śpię w samych majtkach i koszulce). Wszystko mnie bolało, jakby przejechał po mnie walec, a ktoś posklejał kości kropelką i pozszywał mięśnie sznurkiem. W piątek, gdy się obudziłam, nie miałam siły nawet zejść zrobić sobie śniadania i zdałam sobie sprawę, że nikt mi nie pomoże. Ojciec w pracy, do domu wraca o dwudziestej. Siostra z niemowlęciem? Raczej nie zostawi go, żeby przyjść mi pomóc. Tym bardziej nie weźmie go do chorej osoby. Babci bałabym się dać nóż do ręki, sama musiałabym zrobić wszystko za nią, więc na nic mi taka pomoc. Nawet Życzenie jak na złość wywiało akurat w góry...

Cierpiałam tak sobie cały piątek, po nafaszerowaniu się lekami w sobotę było już nieco lepiej. Poległam jednak przy zmianie pościeli - męczyłam się z tym chyba z pół godziny. Ale to nic, dostałam za to opieprz od siostry, że nie chcę przyjść jej pomóc (nie mam małego dziecka, więc jakim prawem mogę źle się czuć?), a kiedy resztką sił udało mi się ogarnąć dla siebie obiad, ojciec nawet nie schował za mnie talerza do zmywarki. Także dzięki za wsparcie, kochana rodzinko.

Dziś mi się dostało, że nie wytarłam płyty indukcyjnej. Na moje usprawiedliwienie, że nie miałam wczoraj siły z łóżka wstać, a nikt nawet nie zapytał jak się czuję, dostałam odpowiedź, że to już tak cztery dni jest. Gówno prawda, zawsze sprzątam po sobie kuchnię.

Nie przypuszczałam, że po wyprowadzce siostry to wszystko tak nagle się na mnie zwali. W sensie - przecież i tak ja ostatnio sprzątałam, robiłam pranie i gotowałam. Tyle że w razie czego miałam siostrę, która choć może nie zawsze mogła pomóc fizycznie, to przynajmniej doradziła, jak coś zrobić.

Myślałam, że to będzie raczej coś w stylu: teraz ja jestem panią domu. Ale to nie jest mój dom. Oczywiście to jest mój dom rodzinny, w którym się wychowałam, ale nie ja tu rządzę. Staram się jakoś to ogarnąć - zaczęłam na przykład porządki na strychu, ale po wyrzuceniu siedmiu wielkich worów ubrań i butów wciąż jest tam pełno gratów (wyobraźcie sobie, że przez dwadzieścia lat prawie nic nie wyrzucacie, a kupujecie sporo). Najchętniej zamówiłabym kontener na śmieci i wrzuciła do niego wszystko, co mnie denerwuje, od starych ubrań, których nikt nie nosił od kilkunastu lat, przez kolekcję połamanych okularów słonecznych i brzydkich kwiatów doniczkowych, po pojemniczki na przyprawy i kosmetyki zalegające w łazienkach. No i garaż - królestwo ojca, w którym powoli zaczyna wyglądać jak u nałogowych zbieraczy. A w jego sypialni? Warstwa kurzu ma już chyba z pięć centymetrów.

Ale hej, nie wytarłam płyty indukcyjnej!

I kiedy mówię przyjaciółkom, że najchętniej wyprowadziłabym się z domu, reakcja jest mniej więcej taka: Ale po co? Przecież teraz tylko z tatą mieszkasz, a taki duży dom macie! Dobra, M. to M., dopiero załapała pierwszą w życiu pracę (w wieku dwudziestu pięciu lat, ale okej) i dla niej rodzice mają mieszkanie w zanadrzu. Ale A.? Ma swoją miłość życia, z którą jest w związku na odległość już od paru ładnych lat, więc może by tak coś z tym w końcu zrobić? Nope.

Jednocześnie narzekają, że rodzice nie pozwalają im wyjść z domu, dopóki nie zjedzą obiadu. Nie słyszałam czegoś takiego od lat, oczywiście obiad jest tylko wtedy, gdy sama coś ugotuję. Proste: nie ugotuję - nie zjem, nie posprzątam - będzie bałagan, nie wypiorę ciuchów - nie będę miała w czym chodzić, nie wyjmę naczyń ze zmywarki - będą tam tkwiły wiecznie. Kiedy wychodzę, czasem ktoś mnie zapyta gdzie albo czy wrócę na noc. Jak wyjeżdżam, gdzie i na jak długo.

A jednak już nie czuję się do końca u siebie. Brakuje mi swobody, podejmowania własnych decyzji. I wiem, jest na to rada, więc nie piszcie mi w komentarzach, że czas się wyprowadzić, bo zdaję sobie z tego sprawę, tylko oczywiście mnie nie stać.

Trochę żałuję, że zaplanowałam tyle wyjazdów, bo mogłabym już odkładać pieniądze, ale z drugiej strony przynajmniej trochę się pobawię, póki mam jeszcze za co.

No proszę, zaczęło się od choroby, a na chęci wyprowadzenia z domu skończyło. XD