myśli ledwie poukładane

Wreszcie pogoda jakby wiosenna, więc idziemy na spacer. Słońce, las, śpiew ptaków, jedną ręką trzymam twoją dłoń, w drugiej niosę Kasztelana. Słucham jak mówisz o jakimś filmie, który ostatnio widziałeś. Albo o keszu. Okolicy. Rybkach w akwarium. Oddycham głęboko i... system się zawiesza. Co ja tu robię? Co ja robię z tobą? 

Druga w nocy, a może już trzecia. Nie mogę zasnąć, niewygodnie mi, ale przecież nie zacznę wiercić się kolejny raz, bo nie chcę cię obudzić. Patrzę więc, jak rytmicznie podnosi się i opada twoja klatka piersiowa. Jak śpisz spokojnie, jakby tu było twoje miejsce. Albo może jakby nie obchodziło cię, gdzie akurat się znajdujesz. Skąd się tu właściwie wziąłeś? Jakie pasmo zbiegów okoliczności sprawiło, że tu ze mną leżysz? I dlaczego do cholery nie mogę spać?! 

Są takie chwile, gdy wątpię we wszystko. To znaczy jasne, powtarzam przecież średnio raz fziennie, że nic nie ma sensu, ale jednak chcę wierzyć w ten sens.

chciałbym wierzyć, że my
że życie to coś więcej niż tylko krew, pot, sperma i łzy
że my to coś więcej
że ja i ty to coś więcej 

To przecież nie miało prawa się udać. Nie powinniśmy się nigdy spotkać. A już na pewno nie umawiać. To nie ma prawa się dziać.

I gdzieś jeszcze jesteś ty. Aż dziwne, że chłopiec jest o ciebie zazdrosny... Bo ja przecież przestałam czuć coś do ciebie lata temu. A znamy się ile? Z pięć lat? Mi wydaje się, że całe życie, bo znasz mnie chyba najlepiej, poza moimi przyjaciółkami. A może nie znasz mnie gorzej, tylko inaczej. Wypiliśmy przecież razem niejedno piwo, niejedną wódkę i niejedną whisky z colą. O mało się nie przespaliśmy ze sobą i do tej pory robi mi się dziwnie, kiedy słyszę przez żołądek do serca.

Wiesz, to dziwne, ale sporo twoich słów zostaje mi w pamięci na dłużej. Jak choćby te, że kiedyś razem wyjedziemy, ale wyjechałeś tylko ty. I wracasz co kilka miesięcy po to, by powiedzieć mi, że nic mnie tu nie trzyma. A jednak coś mnie trzyma - strach. Ale ja przecież nie o tym.

A więc chłopiec jest o ciebie zazdrosny, choć powodów nie ma, przynajmniej według mnie. Dawno temu stwierdziłam, że ufam ci bardziej niż sobie, i to się nie zmieniło. I mimochodem wspominam o chłopcu, jakby nie był jednym z ważniejszych elementów mojego życia, i kiedy pytasz o niego, pytasz jaki jest... nie bardzo wiem, co powiedzieć. I znów mówisz coś, co zapamiętam na długo.

Chyba przyjeżdżasz tylko po to, by namieszać w mojej głowie. Mówisz o MCU i filmach DC, a ja ze zdziwieniem zauważam, że kolejna rzecz nas łączy. Automatycznie w głowie włącza mi się Manga i hej, może właśnie w tym coś jest?

for all this time I've been loving you
don't even know your name
for just one night we could be the same
no matter what they say 

Wreszcie wypijam już dość, żeby zdobyć się na odwagę i zapytać, czy coś miało z tego wyjść, wtedy, na samym początku, a odpowiedź nie jest tak jednoznaczna, jakbym sobie tego życzyła. I nie musisz przepraszać, to się nigdy nie wydarzyło. Więc idź już, mówię, idź, a ty idziesz, ale wiem, że wpadniesz znów za jakiś czas.

Czy to brzmi tak źle, jak mi się wydaje?