my sweet prince, czyli o wszystkim i o niczym

Miałam napisane już dwa posty, oba zostały jako szkice. Mam nadzieję, że tego nie spotka podobny los.

Mało mnie tu ostatnio, bo sesja, więc jak na porządnego studenta przystało... nadrabiam seriale - w moim przypadku Kości. Na szczęście większość egzaminów już za mną, zostały tylko dwa w sobotę, no i ewentualne poprawki.

Zdawałam też egzamin zawodowy i mam wrażenie, że oblałam obie części. Pisemna jak pisemna, z teorii nigdy szczególnie dobra nie byłam, bo zakuwania nie cierpię, ale może te dwadzieścia punktów uzbieram. Za to praktyczny, którego byłam raczej pewna, okazał się dosyć trudny, a to dlatego, że program, w którym należało rozwiązać większość zadań, pierwszy raz otworzyłam na egzaminie właśnie. Były z niego jedne zajęcia, nieobowiązkowe, o których wiedziała garstka osób.

No i nie oddałam papierów z praktyk... 

Poza tym martwię się siostrą i siostrzenicą - tak, siostra będzie miała córeczkę. Wszyscy starają się jej pomagać, tylko ja, przykuta do notatek, nic nie robię, czuję się jakaś taka bezużyteczna. Ciężko mi też dogadać się z tatą. 

I chciałabym zrobić coś dla siebie. Umówić się do fryzjera, kosmetyczki. Układam już listę rzeczy, które z przyjemnością zrobię, gdy wszystko pozaliczam. Nawet sprzątanie bardziej mnie kusi niż przykładowe pytania na egzamin. I wreszcie muszę nauczyć się robić pranie (tak, mam 24 lata i ani razu nie włączyłam pralki).

Ale zdarzają się też przyjemniejsze dni, jak choćby poniedziałek, który spędziłam z Życzeniem. Dwugodzinny spacer po lesie, pizza, piwo... A we wtorek mogłam popatrzeć, jak sypie kamyki do akwarium i przyznam szczerze, że nigdy nie widziałam nikogo tak szczęśliwego z powodu trzydziestu kilogramów kamieni. 

I z Panem z Islandii spotkałam się tego dnia. Dobrze było go znowu zobaczyć po tych kilku miesiącach, napić się whisky, pogadać, obejrzeć film. I trochę sobie wyjaśniliśmy, więc z jednej strony zrobiło się lepiej, a z drugiej... W każdym razie potrzebowałam tego. Lubię naszą relację, zwłaszcza odkąd przestałam liczyć na coś więcej. Mam nadzieję, że nie stracimy dobrego kontaktu.

Tydzień temu minęła dziewiąta rocznica mojego blogowania. ;)

To tyle na razie. Publikuję, zanim się rozmyślę.

Wielbię ten utwór.