Dzień, który zaczął się marnie, marnie skończy się, czyli o tym, że w listopadzie nie da się uciec od śmierci

Ósma czterdzieści, siedzę w autobusie i myślę o tym, że wreszcie udało nam się z dziewczynami rozbroić beczkę piwa, że oprócz suszarki muszę kupić również mikser, bo zepsuł się poprzedniego dnia, że do końca tygodnia muszę zrobić raport w pracy, że na weekend powinnam ogarnąć notatki. Dzwoni telefon, tata. Słucham i nie rozumiem. Kilka minut później dzwoni siostra. Nie wierzę. Nie rozumiem.

Mama nie żyje.

To nie tak, że się tego nie spodziewaliśmy. Ale nie byliśmy gotowi.

Podjechałam do pracy. Weszłam po siostrę. Razem zaczekałyśmy na ciocię. Pojechałyśmy do mamy. Jak ja śmiem nie pożegnać się z mamą? Przecież tam jej już nie ma. 

Akt zgonu. Ubranie do trumny. Buty. Apaszka, żeby zasłonić dziurę w szyi. Rajstopy. Bielizna. Firma pogrzebowa. Kościół. Ksiądz. Organista. Grabarz. Kaplica. Urna. Kwiaty. Wieńce. Stypa. Goście. Różaniec. Cmentarz. Telefony.

Dalej nie płaczę. Czy ja w ogóle jeszcze to potrafię? Nucę tylko kolejną piosenkę pod nosem, pewnie myślą, że się modlę. A może właśnie tak jest? Jak ta dziewczyna z teledysku Closer to the edge: 

Some people believe in god, I believe in music. You know, some people pray, I turn up the radio.

Dla mnie mama jakby umarła już wtedy, w sierpniu. Czy żałuję, że nie zdążyłam się z nią pożegnać? Zdążyłam, wtedy, kiedy jechałam do Krakowa. Weszłam do niej i powiedziałam, że ją kocham, i że nic mi nie będzie. Naprawdę cieszę się, że to były ostatnie słowa, jakie ode mnie usłyszała. Czy żałuję, że pojechałam i nie było mnie, gdy zabrała ją karetka? Nie, bo moja obecność niczego by nie zmieniła. Gdybym nie wyjeżdżała, pewnie nie powiedziałabym tego, co powiedziałam. Czy żałuję, że wczoraj zamiast być u niej, piłam piwo z dziewczynami i oglądałam film? Nie. Tak się po prostu złożyło. 

W tym roku mama z okazji swoich urodzin zaprosiła całą rodzinę na obiad w restauracji, bo, jak stwierdziła, kolejnych urodzin nie dożyje. Dlaczego ona zawsze musiała mieć rację?!

Zasłyszane dzisiaj: 

Znowu ten cholerny listopad... 

Nie wiem, czy słyszałaś, ale sąsiad X też niedawno zmarł...

Jesteśmy świeżo po pogrzebie...

Jutro pożegnanie w kaplicy, po którym zabierają mamę do kremacji. Wieczorem różaniec. Pogrzeb w piątek.

no, I'm not saying I'm sorry

one day maybe we'll meet again