To nie tak miało być...

Wszystko jest nie tak. Moim największym problemem w tym momencie powinno być to, że Muse nie zagrali Resistance. Ewentualnie to, że wyskoczyło mi dziwne coś na skórze i zdecydowanie powinien to obejrzeć lekarz. Ale nie, tak łatwo w życiu nie ma.

Mimo wszystko weekend był dobry. Nocleg w Żaczku bardzo wygodny, komunikację miejską dało się ogarnąć. Pogoda trochę przerażająca: najpierw upał, potem lało cały dzień. Przerośnięty trawnik okazał się słynnymi krakowskimi Błoniami. Szukanie keszy nie szło najlepiej z powodu tłumów, ale ostatecznie znalazłam dwa. I spodnie. Traumę przeżyłyśmy też w windzie, bo zamiast zatrzymać się na pierwszym, drugim i czwartym piętrze, wjechała na czwarte, po czym zjechała na parter bez zatrzymywania. Niewiele zwiedziłyśmy, a jedyne zdjęcie, jakie zrobiłam, to wystawa sklepowa z mnóstwem worków do odkurzaczy. Nigdy nie widziałam tylu worków do odkurzaczy.

I najważniejsze: Muse. Właściwie nie wiem, jak to opisać. Jakbym oddychała szczęściem, upijała się muzyką... Niby wiedziałam, że na żywo są dobrzy, ale nie przypuszczałam, że aż tak. Nie przeszkadzał mi tłum, nie przeszkadzał mi deszcz, chęć pochłaniania muzyki z zamkniętymi oczami walczyła we mnie z chęcią patrzenia na zespół. Nawet konfetti było takie ładne! A najbardziej fałszywie zaśpiewane Madness jakie słyszałam (to ludzie fałszowali, nie Matt, jakby co!) wypadło fajnie. I krzyczałam ile sił w płucach, jeśli tylko znałam tekst, a znałam w dziewięćdziesięciu procentach przypadków, czego dowodem jest moje bolące następnego dnia gardło (przez chwilę myślałam, że dopadło mnie jakieś choróbsko). Pozostał tylko niedosyt, że nie mogłam usłyszeć Resistance... (Mniej zdziwiłoby mnie lądowanie kosmitów niż fakt, że tego nie zagrali). Spełniło się jedno z moich marzeń i chyba powinnam wykreślić je z listy, ale do Chcę usłyszeć Muse na żywo dopisuję jeszcze raz. 

Tylko że w dzień koncertu zadzwoniła do mnie siostra, że mama jest w szpitalu. Znowu na intensywnej terapii. W śpiączce. Po poprzednim razie miałam nadzieję, że już nigdy nie będę musiała tego przeżywać. Chyba widok jej pustego pokoju nigdy mnie tak nie zdołował. Nigdy tak nie zazdrościłam Kaśce, że wraca do domu, gdzie czekają jej rodzice. No nic, może choć przez chwilę uda mi się o tym nie myśleć. 

I'll never let you go

if you promise not to fade away

Never fade away