O Festiwalu Ziemniaka

Zanim zacznę, wyjaśniam: nie mam na myśli nic złego, żartobliwie nazywając tak właśnie Pyrkon. Skojarzenie z ziemniakami jest chyba oczywiste... no i nie znam nikogo, kto nie lubiłby tych warzyw. A nawet jeśli, to przecież chipsom i frytkom na pewno się nie oprze. ;)

Czym właściwie jest Pyrkon? Jak twierdzą internety, to największy w Polsce festiwal fantastyki, czyli najprościej mówiąc, zjazd wszelkiego rodzaju zjebów: mangowców, fanastów, planszówkowiczów, steampunkowców, post-apowców, cosplayerów, rpgowców, gamerów, nerdów... Po raz pierwszy od bardzo dawna poczułam się zbyt... przeciętna. Ale to nic, muszę po prostu pomyśleć o przebraniu na przyszły rok.

Już w pociągu można było rozpoznać, kto jedzie do Poznania w tym samym celu, co moje towarzystwo. A na miejscu... cóż, tłumy. Mimo to udało nam się wbić na teren targów, stanąć we właściwej kolejce i zająć miejsce do spania w obozie dla uchodźców, czyli hali sypialnej (jak zauważyliśmy, mamy za słabe smartfony, żeby być uchodźcami). A potem można było już zacząć cieszyć się atrakcjami.

Momentami dostawałam oczopląsu, patrząc na wszystko, co się działo. Ludzi było mnóstwo i sporo z nich było przebranych. Miło było patrzeć na swoich ulubionych bohaterów w rzeczywistości, a i facetów w mundurach nie brakowało, co bardzo mnie ucieszyło (choć już pod koniec zastanawiałam się, czy to naprawdę policja, czy może jednak cosplay...). 

W sali wystawców można było kupić chyba wszystko, co wiąże się z fantastyką. I gdybym tylko miała pieniądze, z pewnością przepuściłabym je na planszówki, książki, komiksy, kubki, przypinki, koszulki czy steampunkowe stroje. Ostatecznie nabyłam dwa kubki od Kobiety Ślimaka, Kapitana Szyszko (najlepiej wydane 7 zł ever!), przypinkę z ojojanymi miejscami, dwa komiksy Adventure Time, do których dostałam koszulkę gratis, a zestaw kości i metalową kostkę wygrałam kręcąc kołem.

Pierwszego dnia nie udało nam się dostać na żadną prelekcję, gdyż jak się okazało, trzeba było ustawić się w kolejce już z godzinę przed rozpoczęciem. Potem byliśmy już przygotowani i udało nam się być na kilku wykładach. Niektóre były całkiem ciekawe, jak czarowanie trupem, wampiry czy murder ballads Ćwieka (jak to możliwe, że nie czytałam jeszcze żadnej jego książki?), inne mniej, choćby prelekcja z człowiekiem przekonanym, że zombizm jest chorobą wywoływaną przez wirus z kosmosu, lub nie do końca przygotowana Jak przetrwać apokalipsę?, z której ludzie zaczęli wychodzić po kilku minutach. Mieszane uczucia mam względem japońskich baśni czytanych z książki, którą zresztą posiadam. Chyba tylko z racji późnej pory te absurdalne historie wydały się wszystkim zabawne.

Czas pędził jak szalony. Wieczorem spotykaliśmy się na piwo w większym gronie - nasza pociągowa grupka plus peagale. Samo wypicie piwa łatwe nie było - upolowanie stolika, a najlepiej dwóch i krzeseł na dwanaście osób w bloku gastronomicznym wymagało trochę wysiłku. A potem nagle nadchodziła trzecia w nocy i trzeba było udać się na spoczynek.

Najpierw jednak należało przecisnąć się do dosłownie naszego kawałka podłogi, starając się nie podeptać przy tym zbyt wielu osób, ogarnąć rzeczy i udać się pod prysznic. Ciepła woda była jedynie marzeniem, chyba że miałaś ochotę stać w kolejce do rana. Tam, gdzie kolejek nie było, czyhała hipotermia, a patrząc na ludzi bez klapek niemal sama dostawałam grzybicy. Na szczęście podczas moich kąpieli nie zgasło światło, jak to miało miejsce w przypadku znajomego. 

Nie korzystałam nawet z komórki, gdyż oszczędzałam baterię - w pobliżu naszego legowiska gniazdek nie było, a okupować kontaktu w łazience, czekając, aż telefon się naładuje nie miałam najmniejszej ochoty (na następny wyjazd kupuję power banka!). 

Poznałam kilka nowych osób: Michała, który, jak ujęła koleżanka, zapewniał fanserwis, Kamila, który... no cóż, po prostu jest Kamilem... Poza tym nic tak nie zbliża ludzi, jak stanie w kolejkach, piwo i zimny prysznic. 

Kartkę znalazł chłopak przyjaciółki pod materacem. :D

W końcu jednak trzeba było zacząć się zbierać i żegnać znajomych wracających na różne krańce polski. Hala opustoszała... Za to poznański dworzec pękał w szwach. Nie zapomnę tej przepychanki, gdy na peron wjechał pociąg do Gdyni i wszyscy próbowali dotrzeć do swoich przedziałów. 

Poznań trochę się zmienił... to znaczy okolice dworca zmieniły się, odkąd byłam tam ostatnio. Zdecydowanie nie jestem fanką tęczowego chlebaka, centrum handlowego na dworcu i voucherów na toaletę. Następnym razem postaram się zobaczyć trochę więcej miasta. ;)

Bilet do Poznania: 60 zł

Wejściówka na Pyrkon: 60 zł

Wspomnienia: bezcenne