I spadnę tak już piętnasty raz

Kocham weekendy takie jak ten.

Zaczęłam w piątek wizytą u fryzjera, pierwszą od prawie roku. Oczywiście fryzura nie wyszła tak, jak chciałam, ale trudno, żeby tak było, skoro sama nie wiedziałam, czego właściwie chcę. Ponadto fryzjerka wyrzuciła mnie z salonu z wilgotnymi włosami - całe szczęście, że mama przyjechała po mnie samochodem, bo inaczej na bank złapałabym przeziębienie. Loki, które zakręciła fryzjerka, rozpadły się, zanim jeszcze weszłam do domu. Przynajmniej pasemka wyszły całkiem ładnie.

Potem wpadłam do centrum handlowego i kupiłam kurtkę oraz spodnie. Pół godziny później oddałam kurtkę z powrotem, bo przypomniało mi się, że moja koleżanka ma identyczną. Wytłumaczyłam to sprzedawczyni, a ona: To nie można mieć takich samych kurtek? Można, tylko po co?

A na koniec dnia wisienka na torcie - Strachy na Lachy. Już po raz jedenasty w ciągu pięciu lat, a ja ciągle nie mam dosyć. Bo gdy jedziesz sam trolejbusem, skąd możesz wiedzieć to, że jedna taka szansa zdarza się jeden raz na sto? ;)

W sobotę zaś ledwo zwlokłam się z łóżka na ósmą na zajęcia... I okazało się, że nasza nowa nauczycielka angielskiego spóźniła się godzinę, a resztę zajęć omawialiśmy Present Countinuous. W takim tempie egzamin mogłabym napisać już dzisiaj.

Wieczorem udałam się na imprezę do przyjaciółki. Było kilka osób, w tym przedstawiciel sosnowickiego folkloru, planszówki i alkohol (w tym Putinka - Putinowi się przecież nie odmawia). Nie ma lepszego sposobu spędzania czasu, niż przebywanie z ludźmi tak samo zrytymi jak ty.

W niedzielę zaś odpoczywałam przy muzyce, a popołudnie spędziłam ze znajomymi chodząc po lesie i szukając keszy. 

Aha, pewnie już o tym wiecie, ale nigdy nie zawierajcie zakładów po pijaku.

A teraz czas wrócić do oglądania Teorii Wielkiego Podrywu rzeczywistości i tworzenia CV, w którym nie mam co napisać, i szukania pracy, do której i tak mnie nie przyjmą, bo nie mam doświadczenia.