Po długiej przerwie

Długo broniłam się przed napisaniem tego posta, ale wreszcie stwierdziłam, że wypada dać znać, że żyję i powiedzieć, co u mnie słychać.

To nie tak, że nie miałam o czym pisać. Momentami było za gorąco, żeby w ogóle myśleć, czasem byłam zajęta, a w rzadkich wolnych chwilach po prostu nie miałam weny.

Ale chciałam wam napisać o wycieczce do Szwecji: o domkach ślicznych jak z pocztówki, ścieżkach rowerowych, które biegły przez całą Karlskronę i Aspo, o tym, że można było zostawić rower w centrum miasta bez zapięcia i nie martwić się, że ktoś go ukradnie, o największych porcjach lodów najdziwniejszych smaków i o tym, jak siedzieliśmy na promie, popijając napoje, patrząc na mapę Skandynawii i planując wyjazd do Norwegii za rok.

Miałam też pisać o pobycie nad jeziorem: tyle ruchu w ciągu tygodnia chyba jeszcze nigdy nie miałam. Piechotą, kajakiem i PKS-em zwiedziliśmy całą okolicę i zdobyliśmy całą masę keszy. A wieczorami oglądaliśmy Trudne Sprawy i inne tego typu programy, Sharknado, Pierścień Nibelungów (w którym podziwialiśmy grę samego Roberta Pattisona), Wojny Magazynowe, no i Om Shanti Om po raz kolejny (bo nie ma imprezy bez Dard e disco). Graliśmy też w alko-scooby-chińczyka i barana (umiem w cyferki!).

Odwiedziłam nawet Elbląg, jednakże było zdecydowanie za gorąco na coś więcej niż leżenie na działce, a potem polewanie się wodą z węża ogrodowego. A kiedy nawet tego nie chciało nam się robić, po prostu oglądałyśmy Sabrinę.

Po powrocie z ostatniego wyjazdu przez chwilę byłam hikikomori, nie wychodziłam z domu przez tydzień. To ciekawe doświadczenie, wiecie? Tylko ja, Gintama i inne dziwne rzeczy z internetów. Opuszczenie domu okazało się dla mnie szokiem. Jak by to powiedział prawdziwy gracz: Grafika dobra, ale fabuła do dupy. Miałyśmy z koleżanką udać się na spotkanie keszerskie, ale speniałyśmy i skończyłyśmy w macu. Cóż, nie jesteśmy dobre w poznawaniu nowych ludzi...

W międzyczasie byłam też na koncercie Pablopavo (po sześciu bezkoncertowych miesiącach, wstyd!). Powiem tyle: gość jest naprawdę uroczy, mogłabym go słuchać długo, długo długo, ale musiałam zadowolić się tylko półtorej godziny.

Zaliczyłam też kilka nowych bunkrów (ach, zaczynam lubić ten zapach podziemi - oczywiście w niewielkich ilościach) i upewniłam się w tym, że jeśli ktoś mówi nie patrz tam, to pod żadnym pozorem nie wolno patrzeć.

W Bieszczady jednak nie jadę. Ludzie się powykruszali, a ja nie chcę wydawać resztki moich oszczędności w tydzień. Jednak mogę was zapewnić, że przyjdzie taki czas, że rzucę wszystko i pojadę w Bieszczady.

A z zupełnie innych spraw:

Angielskie tłumaczenie Gintamy jest fatalne. Tragiczne. Bezsensowne. Nigdy przez nie nie przebrnę.(Patrz na przykład 280 rozdział a 193 odcinek).

Dlaczego Oda musi zabijać wszystkich moich ulubionych bohaterów?! No dlaczego?! A nie, jednak nie. Ciekawe, czy One Piece kiedyś się skończy, skoro autor ma zwyczaj powtarzać co kilka lat, że manga jest skończona w 50-60 procentach.

Dowiedziałam się też, że wszystkie sceny walki z pierwszych Power Rangers są tak naprawdę wycięte z japońskiego pierwowzoru. Moje dzieciństwo legło w gruzach, ale z drugiej strony... to ma sens.

To chyba tyle... Odwiedzę Was, jak tylko znajdę w internecie prosty przepis na gulasz. Trzymajcie się. ;)